Πώς οι ιστορίες που κατασκεύαζαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι για τη μορφή των άστρων οδήγησαν στη δημιουργία των αστερισμών.
Στις 22 Σεπτεμβρίου κάθε έτους έχουμε αυτό που ονομάζουμε Φθινοπωρινή Ισημερία. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει επίσημα πλέον το Φθινόπωρο. Στη διάρκεια όμως των φθινοπωρινών μηνών έχουμε την ευκαιρία να διακρίνουμε ψηλά στον ουρανό μια μικρή συντροφιά μυθικών πλασμάτων να ανεβαίνει σιωπηλή τα σκαλοπάτια της νύχτας.
Είναι τα φωτεινά πλάσματα μιας βασιλικής οικογένειας που τα ένωσε η επίγεια μοίρα και εξακολουθούν να ζουν ενωμένα στην ουράνια κατοικία τους.
Τις ιστορίες που έχουμε σήμερα για τις ομάδες των άστρων που βλέπουμε στον νυχτερινό ουρανό τις οφείλουμε στους αρχαίους προγόνους μας, οι οποίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να δώσουν μια πιο οργανωμένη μορφή στο χάος των άστρων με αποτέλεσμα τη γέννηση των αστερισμών.
Έτσι τις νύχτες του Φθινοπώρου ψηλά στον ουρανό διακρίνεται επιβλητικό ένα τεράστιο φωτεινό τετράγωνο. Το σχηματίζουν τέσσερα άστρα ισοδύναμης λάμψης που αποτελούν το βασικό σχήμα του αστερισμού του Πήγασου, του φτερωτού αλόγου του Βελλεροφόντη.
Από τα τέσσερα όμως άστρα τα τρία μόνο ανήκουν στον Πήγασο, ενώ το τέταρτο, που ονομάζεται Σιράχ, ανήκει στον αστερισμό της Ανδρομέδας.
Η Ανδρομέδα μοιάζει με ένα μακρύ λεπτό τρίγωνο και στη μυθολογία μας ήταν κόρη του Κηφέα, του βασιλιά στη χώρα των Αιθιόπων.
Η μητέρα της η Κασσιόπη είχε την απρονοησία να καυχηθεί πως ήταν η ωραιότερη γυναίκα του κόσμου, και έτσι προκάλεσε το φθόνο και την εκδικητική μανία των Νηρηίδων που παρ’ όλη τη θεότητα τους διατηρούσαν τη θηλυκή τους ευαισθησία.
Αγανάκτησαν λοιπόν οι Νηρηίδες και μαζί τους αγανάκτησε και ο προστάτης τους ο Ποσειδώνας που ξεσήκωσε όλα τα στοιχεία της φύσης για να ρημάξουν τη χώρα του Κηφέα. Σεισμοί, πλημμύρες, καταποντισμοί κι ένα πελώριο θαλάσσιο Κήτος κατέστρεφαν τις ακτές και τις πολιτείες των Αιθιόπων.
Τρομαγμένος ο βασιλιάς κατέφυγε στο μαντείο του Αμμωνος – Δία που του ‘δώσε τον σωτήριο χρησμό: Τόμε μονάχα θα σταματήσουν τα δεινά, όταν η αθώα Ανδρομέδα γίνει βορά του Κήτους. Ο Κηφέας και η Κασσιόπη αναγκάστηκαν να δεχτούν τη μεγάλη θυσία και με πένθιμη συνοδεία έφεραν τη κόρη τους στην ακροθαλασσιά όπου την αλυσόδεσαν σ’ έναν θεόρατο βράχο.
Τα μάτια της Ανδρομέδας ήταν θαμπωμένα από το κλάμα, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά της ο γιος της Δανάης ο ημίθεος Περσεύς.
Ο Περσεύς είχε το χάρισμα να πετά και να χτυπά με τη βοήθεια του Δία. Στα χέρια του κρατούσε το κεφάλι της Μέδουσας του οποίου η θωριά απολίθωνε κάθε αντίπαλο. Σε τέτοια όπλα ήταν αδύνατο να αντισταθεί ένα τέρας, με αποτέλεσμα την τελική νίκη του ήρωα που πήρε ως αντάλλαγμα την Ανδρομέδα για σύζυγο του.
Σήμερα η Ανδρομέδα και ο Περσεύς, αστερισμοί Βουβοί, κατάσπαρτοι με νεφελώματα και παράξενες λάμψεις, ταξιδεύουν πλάι πλάι και σέρνουν μαζί τους στον ουρανό όλες τις αναμνήσεις της επίγειας ζωής τους.
Ο Περσεύς κρατά ακόμη το «γοργόνιον» και η Ανδρομέδα είναι δεμένη όχι πια στην έρημη ακτή της Αιθιοπίας, αλλά δίπλα στις πελώριες σπείρες του μαγικού της πέπλου.
Και πράγματι. Στα πλευρά της Ανδρομέδας μπορούμε να διακρίνουμε, ακόμη και με γυμνό μάτι, τον γαλαξία της Ανδρομέδας, μια τεράστια πολιτεία 250 δισεκατομμυρίων άστρων που βρίσκεται σε απόσταση 2,2 εκατομμυρίων ετών φωτός.
Πράγμα που σημαίνει ότι το φως που βλέπουμε απόψε να έρχεται από εκεί, ξεκίνησε το ταξίδι του πριν από 2,2 εκατομμύρια χρόνια, παρ’ όλο που, σ’ όλο αυτό το διάστημα έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός, με ταχύτητα δηλαδή 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.
Σήμερα δηλαδή μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Γιατί πίσω από τα μάτια μας έχουμε τη σύγχρονη γνώση.
Μια γνώση που κατακτήθηκε σιγά σιγά χάρη στους απόγονους του Σπούτνικ που κατόρθωσαν να μας αποκαλύψουν πολλά από τα υπέροχα μυστικά του Σύμπαντος.
Μια γνώση που μας βοήθησε να στείλουμε στους πλανήτες και τους δορυφόρους τους τις διάφορες διαστημοσυσκευές μας για να εξετάσουν από κοντά τις επιφάνειες τους.
Ο αστερισμός της Ανδρομέδας για την οποία η μυθολογία μας υποστηρίζει ότι ήταν κόρη του Κηφέα.
Κανένα σχόλιο