Αυτή την ιστορία µου την είπε ο γέρο Μακ εδώ και πάρα πολύ καιρό, τότε που ζούσε σε µια καλύβα πέρα από το λόφο που αντίκριζα από το παλιό µου σπίτι.
Ήταν αναζητητής µεταλλευµάτων στους Αστεροειδείς, στη διάρκεια της Εξόρμησης του ’37 και περνούσε τον καιρό του ταΐζοντας τις εφτά γάτες του.
«Τι σας κάνει να αγαπάτε τόσο πολύ τις γάτες, κ. Μακ;» τον ρώτησα.
Ο γέρο µεταλλωρύχος µε κοίταξε και έξυσε το πηγούνι του.
«Να», µου αποκρίθηκε, «µου θυµίζουν τα ζωάκια µου στην Παλλάδα. Ήταν κάτι σαν γάτες – ίδιο κεφάλι, κάπως – τα πιο έξυπνα ζωάκια που είδες ποτέ. Νεκρά όλα!»
Λυπήθηκα και του το είπα. Ο Μακ άφησε να του ξεφύγει ένας βαθύς στεναγµός.
«Τα πιο έξυπνα ζωάκια», ξανάπε. «Ήταν τετραδιάστατα γατάκια».
«Τετραδιάστατα, κ. Μακ; Αλλά η τέταρτη διάσταση είναι ο χρόνος». Το είχα µάθει αυτό την προηγούµενη χρονιά στην τρίτη τάξη.
«Ώστε πηγαίνεις στο σχολείο, ε;» (Έβγαλε την πίπα του και την γέµισε αργά).
«Βέβαια, η τέταρτη διάσταση είναι ο χρόνος. Αυτές οι γατούλες ήταν κάπου ένα πόδι µακριές και είχαν ύψος έξι ίντσες, πλάτος τέσσερις ίντσες και απλώνονταν κάπου στα µέσα της επόµενης βδοµάδας. Αυτό δεν είναι τετραδιάστατο;
Φαντάσου, αν τους χάιδευες το κεφάλι, µπορεί και να µην κούναγαν την ουρά τους παρά την άλλη µέρα. Μερικές από τις µεγάλες την κούναγαν την
παράλλη. Γεγονός!»
Τον κοίταξα δύσπιστα, αλλά δεν έβγαλα λέξη.
Ο Μακ συνέχισε:
«Υπήρχαν και τα καλύτερα µαντρόσκυλα σε όλη την πλάση. Έπρεπε. Άκου να δεις, όταν µυρίζονταν κανένα κλέφτη ή κανένα ύποπτο, ούρλιαζαν σαν νεράιδες του θανάτου. Κι όταν ένα σκυλί έβλεπε έναν κλέφτη σήµερα, θα γαύγιζε χθες, γι’ αυτό είχαµε φύλακα είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο».
Το στόµα µου κρεµάστηκε.
«Αλήθεια;»
—
Isaac Asimov
Xρονόγατα (1942)
(time pussy)
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Κανένα σχόλιο