Μετά από εκατομμύρια των δισεκατομμυρίων χρόνια, ξαφνικά σκέφτηκε τον εαυτό του σαν Έιµς. Όχι τον συνδυασμό από µήκη κύματος που σ’ όλο το σύμπαν ήταν το ισοδύναμο του Έιµς– αλλά τον ήχο καθεαυτό. Του ήρθε µια ξεθωριασµένη ανάµνηση των ηχητικών κυµάτων που δεν άκουγε πια ούτε γινόταν ν’ ακούσει ξανά.
Το καινούριο του αντικείµενο ζωντάνευε αναµνήσεις από τόσα και τόσα παλιά, πανάρχαια πράγματα. Ισοπέδωσε την ενεργειακή δίνη η οποία ήταν η έκφανση της ατομικότητας του και οι δυναμικές γραμμές του απλώθηκαν πέρα από τα άστρα.
Το σήμα της απάντησης του Μπροκ έφτασε.
Σίγουρα, σκέφτηκε ο Έιµς, µπορούσε να το πει στον Μπροκ.
Σίγουρα, µπορούσε να το πει σε κάποιον.
Η παραλλαγμένη ενεργειακή µορφή του Μπροκ, επικοινώνησε
«Έρχεσαι ή όχι, Έιµς;»
«Φυσικά».
«Θα πάρεις µέρος στο διαγωνισμό;»

«Ναι» Οι δυναµικές γραµµές του Έιµς πάλλονταν από συγκίνηση. «Οπωσδήποτε. Έχω σκεφτεί µια εντελώς καινούρια µορφή τέχνης. Κάτι πραγματικά ασυνήθιστο».
«Τι χαµένος κόπος! Μα πώς µπορείς να πιστεύεις οτι µετά από τόσα εκατοµµύρια των δισεκατοµυρίων χρόνια µπορεί να δηµιουργηθεί καινούρια παραλλαγή! ∆εν µπορεί να υπάρξει τίποτα καινούριο».

—
Isaac Asimov
∆εν βλέπουν µονάχα τα µάτια (1965)
(eyes do more than see)

Κατεβάστε ολόκληρο το διήγημα σε μορφή pdf: Isaac Asimov – ∆εν βλέπουν µονάχα τα µάτια