Στην ερώτηση ‘’γιατί αγαπάω την Επιστήμη τόσο πολύ’’, θα μπορούσα να δώσω πολλές απαντήσεις.

Τη λογική σκέψη, τη μάχη κατά των προκαταλήψεων και την κυριαρχία της απόδειξης και της λογικής διεργασίας, την αδάμαστη αγάπη για τη γνώση. Θα προτιμήσω όμως να δώσω ένα παράδειγμα, προς επίρρωση της πεποίθησής μου πως η Επιστήμη είναι όχημα για τον κόσμο και την πρόοδο.

Ανήσυχο πνεύμα που δεν επαναπαυόταν, διάβασα μία μέρα ένα περιστατικό με έναν επιστήμονα που μου έκανε τρομερή εντύπωση: ένας καθηγητής Πανεπιστημίου ισχυριζόταν για χρόνια σε βιβλία, επιστημονικά άρθρα, διαλέξεις, ότι το σύμπλεγμα Golgi δεν υπήρχε.

Μία μέρα στην αίθουσα, την ώρα της διδασκαλίας, ένας νεαρός φοιτητής, απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι το σύμπλεγμα Golgi υπήρχε. Τότε, ο καθηγητής σηκώθηκε, τον χαιρέτησε και του είπε: ‘’Σε ευχαριστώ που μου έδειξες την άγνοιά μου’’.

Αυτό με προβλημάτισε μεν, αλλά με έκανε να δω τη διαφορά της Επιστήμης: είναι η χαρά του να σου δείχνουν ότι κάνεις λάθος, να χαίρεσαι που μαθαίνεις ,που κοιτάς έναν ουρανό και έναν κόσμο γεμάτος περιέργεια και λαχτάρα για όλα αυτά που θέλει να σε διδάξει η ζωή.

Να μη θεωρείς εχθρό, ανήθικο άνθρωπο, συνωμότη ,έναν άνθρωπο που πιστεύει κάτι διαφορετικό από σένα. Αυτή η συμπεριφορά με συγκίνησε ,με έκανε να δω ότι το νόημα της ζωής είναι η προσφορά μέσα από τη γνώση, να θέλεις να μαθαίνεις και να βοηθάς τους ανθρώπους δίπλα σου.

Όσες φορές προσπαθούσα να προσεγγίσω τους άλλους ανθρώπους και να μιλήσω μαζί τους για το πιστεύω τους, όταν η κουβέντα έπαιρνε τροπή που δεν επιθυμούν με διέκοπταν και μάλιστα κάποιοι ήταν και αγενείς. Υποσυνείδητα ,πήρα τότε τις απαντήσεις που ήθελα.

Την απάντηση στο ‘’γιατί η Επιστήμη όταν κινείται με γνώμονα την αγάπη για τον άνθρωπο, είναι το όχημα το οποίο θέλω να χρησιμοποιώ για την κατανόηση του κόσμου’’.

Το κείμενο μας στάλθηκε από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη.
Την ευχαριστούμε πολύ.